به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی کمیته امداد به نقل از خبرگزاری فارس، تولید، رشد است، شکوفایی است، جامعه را به سمت سعادت می‌برد و راز جریان یک زندگی پرشور و نشاط در اجتماع است. تولید تحرک است، استقلال است، رونق می‌بخشد و از وابستگی‌ها جدا می‌کند.

تولید قدرت است، کرامت است، عزت و سربلندی است، خرد و کلانش فرقی نمی‌کند، مهم این است با هر چه در توان داری دل به دریا بزنی و خودت را درگیر کاری کنی که پیشرفت همه‌جانبه دارد، خدا را خشنود می‌کند و جامعه را به سمت رونق و پیشرفت می‌برد.

«اختر افتخاری‌مهر» یکی از آن تولیدکنندگان کهنه‌کاری است که از هیچ شروع کرد، او ۳۳ سال پیش دستش خالی بود، اما می‌خواست کاری کند و با استفاده از هنرش روی پای خودش بایستد و در تولید کشور سهیم باشد.

او الگویی برای کسانی است که فکر می‌کنند کار کردن و کار راه انداختن سرمایه کلان می‌خواهد، افتخاری‌مهر گفت: من از هیچ شروع کردم، از زیرخط فقر سال ۶۹ هیچ پولی نداشتم، انگشترم را ۱۲ هزار تومان فروختم، مواد اولیه قطاب را خریدم و در خانه شروع کردم به پختن این شیرینی سنتی. گاهی شب‌ها تا صبح و گاهی هم از ساعت ۴ صبح کار و قطاب‌ها را آماده می‌کردم آن‌ها را با روش طبیعی خنک‌سازی می‌کردم و از ۱۰ صبح مشتری‌ها را راه می‌انداختم، یا برای شیرینی فروشی‌ها و قنادی‌های بزرگ می‌بردم، بعدها هم ۵۰ تومان از کمیته امداد وام گرفتم و در جهت گسترش کارم هزینه کردم.

وی اضافه می‌کرد: هفت سال به همین صورت کارکردم، تا اینکه توانستم یک کارگاه کوچک اجاره کنم و مستقل شوم، آن روزها ۱۲ نیرو داشتم امروز اما ثابت‌ها ۱۳ نفر هستند و در روزهای عید و شلوغی مناسبت‌ها به ۲۰ نفر می‌رسند.

وی اضافه کرد: خیلی‌ها در کارگاه کار یاد گرفتند و رفتند، علاوه بر این، آموزش هم داشته و دارم، برخی از هنرجوهای من در کشورهای دیگر کار می‌کنند و هنوز هم اگر مشکلی داشته باشند تماس می‌گیرند و راهنمایی‌شان می‌کنم.

این تولیدکننده کرمانی عنوان داشت: بعد از ۳۳ سال بیشتر از ۵۰ مدل قطاب و ۱۰۰ مدل کلمپه درست می‌کنم، از همان ابتدا هم به جهت علاقه‌ای که داشتم کارم خوب بود و خلاقیت در آن حرف اول را می‌زند به همین دلیل هم خیلی زود رشد کردم، شاید برایتان جالب باشد که من با ژله هم کلمپه می‌زنم.

وی گرانی مواد اولیه را جدی‌ترین دغدغه تولیدکنندگان خواند و با تأکید بر اینکه وقتی حمایت‌های دولتی را بالای سرمان حس نمی‌کنیم، تلخ و سخت می‌گذرد، گفت: روزی که کار را آغاز کردم همه مواد اولیه‌ای که می‌خریدم، ۲ هزار تومان می‌شد، روزها گذشت و در طول سال‌ها کم‌کم وضعیت سخت‌تر شد، روزهایی داشتیم که کارگاه را تا سقف جنس می‌ریختیم و حدود ۴ میلیون تومان هزینه می‌کردیم اما حالا خرید مواد اولیه مشکل شده است، مثلاً شکر سهمیه‌بندی شده و هر قنادی ۴ شکر دریافت می‌کند، درصورتی‌که خودم سال‌های قبل ۸۰ تا ۸۰ تا وسیله می‌خریدم.

افتخاری اضافه کرد: یکی دیگر از دغدغه‌های من که هرروز رنجم می‌دهد و به آن فکر می‌کنم این است که بتوانم دستگاه بخرم، نیروهایم را اضافه کنم و سال‌های بیشتری در این حوزه فعال باشم.

وی به روش کنونی تولید در کارگاه خودپرداخت و خاطرنشان کرد: سال‌ها کم‌کم وسیله خریدم، همه وسایلی که اینجا هست از قدیم تک‌تک خریدم و جمع کردم، شیرینی‌ها را هم‌دستی و به روش قدیم آماده می‌کنم، با این شرایط شاید تا دو سه سال دیگر بتوانم ادامه بدهم اما اگر تجهیزات داشته باشم سال‌های سال کار می‌کنم چراکه قدرت بدنی و روحی خوبی برای کار رادارم.

انتهای پیام